17. I feel bad.

Wracałam z Kat do domu, kiedy po drodze spotkałyśmy Fabregasa.  Postanowiliśmy, że we trójkę udamy się do jego ulubionej kawiarenki. Zajęliśmy miejsca najmniej rzucające się w oczy i zamówiliśmy po czekoladzie, od której osobiście jestem uzależniona. Cesc widział trochę zmartwioną minę Kat, więc spytał się o co chodzi.

- Ramsey dopadł ją w gabinecie – nim się zdążyłam zamknąć, przyjaciółka spojrzała się na mnie, jakby chciała mnie zabić.

- Dziękuję ci bardzo – powiedziała ironicznie.

- Przepraszam – wyszeptałam do niej, lecz to chyba nic nie zdziałało. Twarz Cesca przybrała kolor purpury ze wściekłości.

- No ja go chyba zabije! – wysyczał, ściskając pięści.

Udało nam się go trochę uspokoić, ale nie ręczę za to, co zrobi jak spotka Aarona na boisku. Nagle koło nas pojawił się uśmiechnięty David. Nie mam pojęcia skąd się tu wziął, ale Kat momentalnie rozpromieniała, kiedy ją pocałował. Taka to ma dobrze. Dopiłam swoją czekoladę i dałam znać Cescowi, że czas na nas. Chciałam zakochanych zostawić sam na sam. Fabregas doskonale wszystko „przeczytał” i oboje szybko zniknęliśmy z horyzontu.  Kiedy szliśmy w stronę domu Pedritta, spytał się mnie, czy jest wszystko w porządku. Nic nie jest!

- Tak – odparłam chyba dość przekonywującym tonem, lecz Cesc nie dał się zwieść.

- Zawsze jak odpowiadasz zdawkowo, to kłamiesz. Znam cię – spojrzał na mnie, a ja tylko westchnęłam. Jak on mnie dobrze zna!

- No dobrze. Chodzi o Sergia. Chciałam wywrzeć na nim presje, by się w końcu zdecydował co z nami. Kiedy odpowiedział, że nie wie, to po prostu wyrzuciłam go za drzwi. Dałam mu się omamić i tak o to się skończyło. Wystarczy?

Nic się nie odezwał tylko mnie mocno przytulił. Tego mi brakowało.

Następnego ranka kiedy byłam przytulona do swoich poduszek, do mojego pokoju wparowała jak ekspres moja kochana przyjaciółka

- Wstawaj Gabi! – krzyczała mi nad uchem. Miałam ochotę ją normalnie udusić.  Spojrzałam na nią zaspana, pytając się co jest tak ważne i niecierpiące zwłoki.

- Będę jutro na meczu! Będę siedziała ze sztabem medycznym przy ławce rezerw! – mówiła jak nakręcona.

- I to było tak ważne? – spojrzałam na nią zblazowana. Na głowę upadła. Przytaknęła a ja tylko westchnęłam.

- Powiedziałaś, to teraz wypad z mojego pokoju – uderzyłam ją poduszką, co miało przyspieszyć jej opuszczenie pomieszczenia, lecz ona ani drgnęła. Przykryłam głowę poduszkami i przymknęłam powieki. Nie miałam ochoty nigdzie wstawać ani się z nikim cieszyć. Było mi źle i to z wyłącznie mojej winy.  Nagle poczułam jak ktoś schodzi z mojego łóżka. Kat sobie odpuściła, a ja odetchnęłam z ulgą.

- Jakbym wiedziała, że tak będziesz cierpieć przez Busquetsa, nigdy bym was ze sobą nie poznała. Jesteś nie do zniesienia – powiedziała i zamknęła za sobą drzwi.

Świetnie, dołuj dalej. Dobrze ci idzie.

Wyszłam spod kołdry i zaczęłam się ubierać. Musiałam odetchnąć. Szybko się umyłam i lekko podmalowałam, by nie straszyć na ulicy ludzi.

Wyszłam tak, że nikt nawet nie słyszał.. Skierowałam się w kompletnie nieznanym mi kierunku. Musiałam odreagować. Przydałaby mi się plaża.

Po jakimś godzinnym błądzeniu po uliczkach, dotarłam do piaszczystej plaży. Wzięłam głęboki oddech i uśmiechnęłam się sama do siebie. Usiadłam i zaczęłam przesypywać piasek z ręki do ręki, myśląc co by było gdybym została w Londynie? Co by było gdybym nie poznała Sergia?

Kat powiedziała mi, że się zmieniłam. Zgadzam się. Sama się z sobą źle czuje, ale to nie do końca chyba moja wina.  Nawet nie wiem, kiedy na moich policzkach pojawiły się łzy.

Siedziałem w domu i oglądałem jakiś mecz. Nawet nie wiem kto grał przeciwko komu. Myślałem o Gabrieli i o tym co jej powiedziałem. Zraniło ją to bardzo, ale nie będę robił czegoś wbrew sobie.

Minęły raptem dwa dni odkąd jej nie widzę, ale teraz bardzo mi jej brakuje. Chciałbym znowu ją pocałować. Chciałbym by była przy mnie, ale nie chcę się wiązać. Zgorszyłem się przez te dziewczyny, z którymi byłem w związku i to tylko pogorszyło wszystko. Nagle rozdzwonił się mój telefon. Od niechcenia wyjąłem go ze swojej kieszeni i odebrałem.

- Halo? – powiedziałem.

- Jest u ciebie Gabi?- usłyszałem głos Katheriny.

- Nie, nie ma jej, a co się stało?

- Wyszła nie wiadomo kiedy, nie wiadomo gdzie. Nie odbiera telefonu i się martwię. Nie zna Barcelony…

- Zaraz pojadę jej poszukać – odparłem i szybko wstałem z kanapy, rozłączając się. Wziąłem kluczyki z komody w przedpokoju i wyszedłem.

_________

no to macie chwilę grozy ^^

Jak Wam się podobał wczorajszy mecz Barcelony z ślimakożercami?<PSG xD>

Ja osobiście nic nie widziałam, bo miałam takie lagi, że głowa mała!

Pozdrawiam i przepraszam za jednodniowe opóźnienie, ale dopiero dzisiaj weszłam na kompa, bo tak to miałam kuzynkę na głowie  : *