31. It's alright

Poszłam za tą laską to restauracji. Serio, jakby nie była w ciąży, to dawno rozmazałabym ją na ścianie. Nie pozwolę nikomu zniszczyć szczęścia mojej przyjaciółki!

Usiadła przy stoliku i jak gdyby nigdy nic wzięła kartę dań. Zamówiła sobie coś, a ja podeszłam do niej i dosiadłam się. Wzięłam ją za nadgarstek i mocno zacisnęłam.

- Słuchaj no, laluniu. Dobrze wiem, że to nie jest dziecko Davida Villi – powiedziałam ostrym tonem. – Jeszcze nie doszłam do tego po co to robisz, ale jak się dowiem, to ci nogi z tyłka powyrywam, a twoje dzieciątko na tym ucierpi! Dobrze wiem, że kręcisz z Ramseyem.

Dziewczyna spojrzała na mnie przerażona. Nie była w stanie nic powiedzieć. Widziałam jak do jej oczu napływają łzy.

- Powiedz mi jedno, po co niszczysz innym szczęście, co?! – warknęłam, puszczając jej rękę.

- Aaron mi kazał! To jest jego dziecko! – i tu cię mamy skarbie.  Patrzyłam na nią złowrogo. Była tak przerażona, że dłonie zaczęły się jej trząść. Chyba dopięłam swego.

- Słuchaj, no. Teraz pójdziesz, ze mną grzecznie do narzeczonej Davida i wyśpiewasz jej wszystko tak jak mi, rozumiesz? Bo wtedy porozmawiamy inaczej. – ona natychmiastowo wręcz przytaknęła. Wstała od stołu i razem wyszłyśmy z lokalu.  Chyba mam talent do straszenia ludzi!

Po dziesięciu minutach doszłyśmy pod dom Pedra i Caroliny, gdzie był już Torres i reszta. Ta lalunia Ramseya nawet na nich nie spojrzała.

Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi i po chwili stanęła  w nich Katherina, z bardzo zdziwioną miną.

- Co wy tu wszyscy robicie?! – naskoczyła na nas od razu.

- Daj nam dosłownie trzy minuty, a wszystko będzie jasne. – odpowiedziałam i weszłam do środka. Od razu wszyscy udaliśmy się do salonu. Dziewczyna Ramseya usiadła na kanapie a ja tuż obok niej. Torres stanął przy nas, a Villa usiadł przy mnie. Wiedział, że Katherina go od razu wypędzi, jak zajmie miejsce obok niej.

Szturchnęłam ciężarną i szeptem nakazałam by zaczęła mówić.

- Ja – zaczęła się jąkać. Błagam! Nie mam czasu! – To wszystko nieprawda. To dziecko nie jest Davida, tylko Aarona. Chciał się zemścić na Davidzie, za kontuzję, której doznał dwa lata temu na meczu z Barceloną. Nie mógł wtedy grać przez długi czas. Wymyślił to wszystko, a ja miałam zagrać tu główną rolę. Aarona chciał na nowo rozkochać w sobie Kat i rzucić ją… Przepraszam – mówiła, a mi kamień spadł z serca. Teraz Katherina nie miała wyjścia. Musiała uwierzyć Villi.

Długo zajęło jej trawienie słów dziewczyny. Ale po bardzo długiej chwili, spojrzała na narzeczonego i przytuliła się do niego mocno, cichutko łkając.

- Przepraszam! – powtarzała

- To my zostawimy was samych – powiedziałam ucieszona i wzięłam ciężarną za łokieć. Torres wyszedł za nami i zamknął drzwi.

- Jak dobrze, że się pogodzili – powiedział blondyn a ja tylko przytaknęłam.

- A teraz macie stąd wyjeżdżać jak najszybciej. Nie chcę was tu widzieć do końca życia! – powiedziałam do dziewczyny, a ta znowu d razu przytaknęła. Puściłam ją wolno.

Spojrzałam na zegarek i stwierdziłam, że już jestem spóźniona na spotkanie z Busquetsem. Pożegnałam się z Torresem i pognałam do domu Cesca. Wpadłam przez drzwi frontowe, radośnie mówiąc, że Kat i David się pogodzili. Poprosiłam Daniellę by ubrała Dalię, a sama wskoczyłam pod prysznic.  Wyszłam z niego po dokładnie pięciu minutach. Zrobiłam delikatny makijaż, ubrałam się w sukienkę i z Dalią w wózku wyszłam.

Siedziałem w restauracji i wystukiwałem bliżej nieokreślony rytm. Gabriela się spóźniała i już w głowie miałem czarne scenariusze. Że zrezygnowała i postanowiła mnie olać.  Nagle zobaczyłem ją przez okno i uśmiechnąłem się mimowolnie. Podeszła do stolika i musnęła mój policzek.  Rozpięła córkę i poprawiła jej ubranko.

- Przepraszam za spóźnienie, ale ratowałam związek Kat i Davida – uśmiechnęła się do mnie i znów zdałem sobie sprawę jak bardzo brakowało mi jej jakże pięknego uśmiechu.

- Nie ma sprawy – zaśmiałem się. Kelnerka do nas przyszła i zamówiliśmy dania.

- Można podgrzać to mleko? – spytała Gabi, podając kobiecie buteleczkę. Ona oczywiście przytaknęła i zabrała ze sobą rzecz.

- Gabriela – zacząłem i spojrzałem jej głęboko w oczy – Bardzo zależy mi na tobie… przepraszam- zaśmiałem się – na was. Chciałbym to wszystko odbudować. Chcę być ojcem, chcę być z tobą!

Widać, że była poruszona słowami, które przed chwilą wypowiedziałem.

- Rozumiem… Ale potrzebuję trochę czasu – wzięła Dalię na kolana i kiedy kelnerka przyszła z podgrzanym mlekiem, zaczęła karmić naszą córkę.

- Ja wiem, że byłaś z tym wszystkim sama. Nie miałaś z nikąd pomocy, ale ja wciąż cię kocham – złapałem jej dłoń, na chwilę przerywając karmienie dziewczynki – Ty opiekujesz się Dalią, więc daj zaopiekować się sobą.

________

I jak wrażenia? :D