30. We will fight!

   Minęło już ponad dwa lata, odkąd rozstałam się z Aaronem. Wiedziałam, że nie byliśmy sobie pisani i tak miało być. Jednak wszyscy jesteśmy ludźmi i trzeba sobie wybaczać. Okey, pamiętam jak przez niego cierpiałam i wylałam hektolitry łez, ale jak teraz przypadkiem na niego wpadłam… Przecież mogę z nim normalnie porozmawiać. Siedzieliśmy w kawiarni i rozmawialiśmy o byle czym. I co najważniejsze nawet nie wspomniał w tym wszystkim o Davidzie, a tu nagle wpada Gabriela i wyprowadza mnie z lokalu. Zaczęła na mnie krzyczeć i odholowała do domu. Rozumiem, że wszyscy się o mnie martwią, ale do jasnej cholery to moje życie i wiem co robię.

   Następnego dnia wyszłam tak po prostu na miasto. Wlokłam się bezcelowo po mieście, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Usiadłam na ławce przed jedną z fontann na deptaku. Oparłam się i przymknęłam oczy.

   - Piękny kwiatek , dla pięknej dziewczyny. – usłyszałam. Otworzyłam oczy i ujrzałam jedną herbacianą różę, a trzymał ją walijski piłkarz.

   - Cześć Aaron. – lekko się uśmiechnęłam i odebrałam różę, a on usiadł obok mnie. – Przepraszam cię za wczoraj, za Gabrielę. – zaczęłam.

   - Nie musisz, naprawdę. Rozumiem ją. W końcu na jej miejscu też pewnie bym tak zrobił. – uśmiechnął się. – Jestem idiotą. – dodał i spuścił wzrok.

   - Dlaczego tak mówisz? – zapytałam.

   - Bo straciłem taką kobietą jak ty. – spojrzał na mnie.

   - Przestań, to przeszłość, a z resztą ty sam to wybrałeś. – spojrzałam na niego z ukosa. – Nie wracajmy do tego. – dodałam.

   - Racja. Cieszy mnie to, że normalnie ze mną rozmawiasz. – powiedział, a ja w tym momencie dostałam SMSa od Caroliny.

   - Przepraszam cię, ale muszę iść. Obiecałam, że posiedzę dziś z synem Pedra. – wstałam.

   - Miło cię było zobaczyć. – uśmiechnął się.

   - Do zobaczenia. – rzuciłam i skierowałam się w stronę przystanku autobusowego.

  Siedziałem przed telewizorem i ciągle naciskałem na guzik w pilocie, zmieniając kanały. Wtem usłyszałem dzwonek do drzwi. Wstałem i poszedłem otworzyć. Do domu wpadła Gabriela.

   - Cześć. – rzekłem i zamknąłem za nią drzwi.

   - David, bronię cię przed Katheriną jak tylko mogę, ale do jasnej cholery muszę wiedzieć czy to wszystko jest prawdą! – mówiła jak opętana.

   - Nigdy nie mógłbym jej zdradzić. Kocham ją i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Fakt, wtedy w hotelu byłem trochę pijany po meczu, ale pamiętałbym gdyby miało się coś tam wydarzyć. Ona musi mi uwierzyć.

   - Jak na razie to ona jest skłonna do tego, żeby iść i odwołać ślub. – rzuciła. – Musisz z nią porozmawiać.

   - Próbowałem. Nie chce mnie słuchać. – oparłem się o ścianę. Przejechałem dłonią po twarzy.

   - Wiesz, że Ramsey jest w Hiszpanii? – zapytała cicho.

   - Tak, wiem. Cesc mi mówił. Jeżeli ją tknie, zabije go. – uderzyłem pięścią w blat komody. Wtedy do mojego domu wpadł blondyn. Fakt, nasz byczek nigdy nie puka, gdy nawiedza ten dom.

   - Cześć stary, cześć Gabi. Widzę sztab alarmowy w wersji mini, ale macie też i mnie. Zostawiłem Olallę z dziećmi w hotelu i jestem.

   - Cześć Fernando. – odpowiedziała Solis. Znali się. Przecież Torres też mieszka w Londynie, a poznali się dzięki mojej Kathy.

   - Mówię od razu, że David tego wieczoru był grzeczny, co prawda do pokoju wróciłem dopiero nad ranem, ale to przecież laska by tak nie uciekła szybko, a poza tym on nie jest zdolny do zdrady. – prychnął Hiszpan.

   - Ja w to wierzę, ale gorzej z Kathy. – prychnęła Gabi.

   - Po to tu jestem, żeby doprowadzić do ich ślubu. – klasnął i zatarł ręce. – Pogodzimy was. – położył dłoń na moim ramieniu.

   - Mam nadzieję. Dom bez niej jest pusty. Brakuje mi jej. – odpowiedziałem.

   - No dobra, pogadamy, ale wychodzimy, bo muszę iść napić się mojej ulubionej kawy w kawiarni przy deptaku. Grzechem by było być w Barcelonie i tam nie wstąpić. – powiedział i pociągnął nas za sobą.

  Torres kupił sobie swoją kawę, a przy tym namówił i nas. Szliśmy alejką z plastikowymi kubkami z kawą na wynos.

   - Ej to ona! – krzyknęła nagle Gabriela, prawie zakrztuszając się napojem. Wskazała na niewysoką szatynkę z brzuchem, wchodzącą do jakiejś restauracji.

   - Ale co ona? – zapytałem zdezorientowany.

   - No to ona powiedziała, że ma z tobą dziecko! – prawie krzyczała.

   - Ja ją znam. – dorzucił się blondyn. – To laska Ramseya.

   - Co?! Jesteś pewien? – pytałem.

   - W stu procentach. Nora chodzi z jej młodszą siostrą do przedszkola, więc Olalla ją zna. – wytłumaczył.

   - Ej, a tam jest Kat z Aaronem. – zauważyłem ich, siedzących na ławce pod fontanną. Katherina siedziała z różą w ręku i rozmawiała z nim o czymś. Po chwili wstała i ruszyła w przeciwnym kierunku.

   - Róbcie co chcecie, ale ja idę za tą laską. – powiedziała Gabriela i pobiegła do tamtego lokalu.

   - Chodźmy do tego cwaniaczka, zanim spieprzy. – Nando poklepał mnie po ramieniu i wskazał na piłkarza. Podeszliśmy do niego i usiedliśmy po obu stronach, a on jakby przerażony, najpierw spojrzał na mnie, później na Torresa.

   - Ramsey, co ty znów kombinujesz? – zapytałem z przeszywającym wzrokiem.

   - A witam kolegów po fachu. – wyszczerzył się.

   - Wątpię w to byśmy byli kolegami. Ani nie gramy w jednym klubie, ani w reprezentacji… - dołożył Nino. – Dlaczego twoja laska była u Katheriny i wcisnęła jej kit, że to dziecko Davida? – zapytał prosto z mostu.

   - Lubisz wtrącać nos w nie swoje sprawy Torres? – zasyczał.

   - Dla ciebie, to co najwyżej pan Torres. Widzę, że ty za to bardzo lubisz mieszać w kogoś szczęśliwym życiu. – dodał.

   - Czemu to robisz, co? – zapytałem, a on się gorzko zaśmiał.

   - Może zatęskniłem za Kathy, hmm? – zaśmiał się i wstał. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Miałem ochotę wstać i pognać za nim. Dołożyć mu. Fernando mnie zatrzymał.

   - Zostaw, zobaczymy co wskóra Gabriela. – powiedział.

  Pedro z Caroliną pojechali na większe zakupy, a ja siedziałam z Bryanem w domu. Chłopczyk był grzeczny, z resztą jak zwykle. Najpierw zasnął, a później spokojnie siedział i się bawił. Rozumiał mnie, dał mi się w spokoju się spakować. Tak, postanowiłam wrócić do Anglii. Sama tam nie będę. Mam w Londynie przyjaciół piłkarzy, Torresa, Matę, Cazorlę i Reinę w Liverpoolu oraz Silvę w Manchesterze. Z Aaronem też się przecież jakoś dogaduję. David niech sobie tutaj siedzi z tą swoją dziewczynką i niech zajmują się swoim dzidziusiem.

W pewnym momencie rozległo się głośne pukanie do drzwi.

   - No, ciekawe kto to taki. – uśmiechnęłam się do małego Rodrigueza i pogłaskałam go po główce. Poszłam otworzyć drzwi. Stanęłam jak wmurowana, gdy zobaczyłam kto stoi w progu.

_________________________________
 Jak można tego samego dnia skręcić staw kolanowy lewej nogi i staw skokowy prawej? No właśnie! To tylko mogłam być ja! Jestem uziemiona -.-
Jeszcze dwa rozdziały i epilog ! ♥
Buźka! ;***

I ! Zapomniałabym! David, uduszę! Siedź na tyłku, a nie zmiany ligi Ci się zachciewa -.-