15. Go away!

Wychodziłem właśnie z boiska kiedy natknąłem się na Katherinę. Uśmiechnąłem się do niej przyjaźnie i ona również, kiedy się spytała czy mam chwilę. Odparłem, że oczywiście, więc oparłem się o ścianę i czekałem na to co ma do powiedzenia brunetka.

- Słuchaj. Poszedłbyś dzisiaj do Gabrieli? Widziałam, że trochę posmutniała, jak się dowiedziała, że przeprowadzę się do Davida…

- Serio się do niego przeprowadzisz? – ona pokiwała głową – To gratuluję! – przytuliłem ją do siebie.

- Więc jak, pójdziesz do niej? – ponowiła pytanie.

- Pewnie. I tak miałem zamiar do niej iść – zaśmiałem się

- To dobrze.  Ale wiesz, jakby co to ja cię do niej nie wysyłałam – uśmiechnęła się Kat, a ja przytaknąłem. Pożegnaliśmy się i ona poszła do swojego gabinetu, a ja skierowałem się do szatni, w celu przebrania się.

Leżałam na łóżku i tępo wpatrywałam się w śnieżnobiały sufit. Przebrałam się wcześniej w dresy i trochę umalowałam. Nie jadłam śniadania, ani nawet obiadu, na  który kilka razy wołała mnie Carolina. Nie wiedziałam co mam myśleć o tej sytuacji z Sergio. Postawił mnie w dość niezręcznej sytuacji przy spotkaniu z jego rodzicami. Owszem, Busquets podoba mi się, ale czy to jest na miarę związku? Nagle usłyszałam pukanie. Nawet nie poruszyłam głową, mówiąc ‘proszę wejść’ .

Do pokoju wszedł Sergio, który podszedł do mojego łóżka i usiadł na nim, tuż obok mnie.

- Cześć – powiedział zadowolony – Co się stało? – spytał, kiedy zobaczył moją minę.

Nic nie odpowiedziałam, tylko wzruszyłam ramionami.

- Taka mała chandra – odparłam po chwili. – Jak trening? – zapytałam, spoglądając na piłkarza.

- Świetnie. Przygotowujemy się do meczu z Arsenalem.

- Co!? – momentalnie podniosłam się do pozycji siedzącej i spojrzałam zdziwiona na zawodnika.

- No tak. Z Arsenalem Londyn… Taki angielski klub – zaczął mówić, jak do idiotki.

- Wiem co to! – powiedziałam z wyrzutem – Martwią mnie zawodnicy, a w zasadzie jeden, którego mam ochotę zabić… Albo najpierw powyrywać mu  nogi z tyłka, a potem poćwiartować i wrzucić do lasu na pożarcie wilkom.

- Uuu, kto ci podpadł? – zaśmiał się, opierając się na lewej ręce.

- Aaron Ramsey. Mówi ci to coś?

- Były chłopak Katheriny!

- Brawo Inteligencie – odparłam ironicznie, ponownie kładąc się na plecach.

Po chwili Sergio również się położył obok mnie, głowę opierając na moim ramieniu.

- Kat mnie zostawia – powiedziałam po dłuższej chwili ciszy. – Wyprowadza się do Davida, a ja nie chce zostawać tu sama. Nie mam prawa mieszkać u Pedra, nie jestem z nim w żaden sposób spokrewniona. Nie co, że nie mogę znaleźć sobie pracy, to jeszcze jestem bez mieszkania. Świetnie – zironizowałam końcówkę swojego monologu. Poczułam jak Sergio się porusza i po dosłownie sekundzie znalazł się tuż nade mną. Patrzył mi prosto w oczy, zbliżając swoją twarz do mojej. Poczułam jego ciepłe usta na swoich. Momentalnie przymknęłam powieki i oddawałam pocałunki. Straciłam panowanie nad sobą, kiedy Sergio mnie dotykał i całował.

- Poradzimy coś na te problemy – powiedział w przerwie. Odsunęłam się od niego i spojrzałam mu prosto w oczy. Spojrzał na mnie lekko zdezorientowany, a ja tylko westchnęłam.

- Słuchaj, nie potrafię tak żyć. Ja muszę wiedzieć na czym stoję. Nie potrafię być czyjąś zabawką – powiedziałam dość pewnie. Nie wiedziałam jak on na to zareaguje, ale ja byłam pewna swoich słów.  Zawsze byłam taka, że w pewnym stopniu zaangażowania, musiałam wiedzieć na czym stoję.

- Ja nie jestem do końca pewien czy chcę pakować się w związek – powiedział po chwili.

- W takim razie wyjdź i wróć jak będziesz pewien – odpowiedziałam, odwracając głowę by nie patrzeć na zawodnika FC Barcelony. Nie chciałam by widział moje napływające do oczu łzy.

Bez słowa wstał z łóżka i wyszedł z mojego pokoju, zostawiając mnie samą. Wstałam z materaca i zamknęłam drzwi na klucz. Oparłam się o niej i zjechałam na dół, okrywając twarz dłońmi.

Płakałam, co oznaczało, że za bardzo się zaangażowałam  w coś co w każdej chwili mogło zniknąć jak bańka mydlana. 

Po chwili przeniosłam się  ponownie na łóżko i przytuliłam do siebie poduszkę.

Nie wiem ile czasu upłynęło, ale usłyszałam pukanie do drzwi. Nie chciałam nikogo widzieć i z nikim rozmawiać.

- Gabi, to ja – usłyszałam głos przyjaciółki.

- Idź sobie – powiedziałam ochrypłym od płaczu głosem. – Nie chce z nikim rozmawiać.

Katherina nie ustępowała i wciąż pukała do drzwi. Ja zakryłam głowę drugą poduszką, by nie słyszeć dobijania się do mojego pokoju. 

_______

końcówka jaka jest każdy widzi :D

A wszystkie byłyście pewne, że Gabi i Sergio będą razem :D <hahahaha> złowieszczy śmiech :D

Jak nastawienie przed meczem Polaków? Mam mieszane uczucia po ostatnim, ale jest wciąż nadzieja :)