4. Forget about everything

    Leżałam wtulona w poduszkę, a łzy spływały mi po policzkach. Cały dzień chciałam pokazać, że jestem silna, ale łgałam. Nie chciałam żeby każdy się nade mną użalał, bo płaczę z powodu Ramseya. Teraz gdy nikt nie widzi, mogę to zrobić z ulgą. Czułam się bezsilna, czułam taką pustkę. Pustkę w sercu. Byłam z Aaronem prawie dwa lata i naprawdę myślałam, że to ten jedyny. Jednak nie, on nie był moją przyszłością, moim przeznaczeniem. Byłam w totalnej rozsypce. Dalej nie mogłam w uwierzyć, ale to była ta zła prawda.

 Nie mogłam spać, choć chciałam, to nie mogłam zasnąć. Nie mogłam już leżeć. Wstałam i wytarłam łzy. Wyszłam ze swojej sypialni i po woli zeszłam na dół. Ku mojemu zdziwieniu w kuchni tliła się mała lampka. Stanęłam w progu i oparłam się o futrynę. Przy stole siedziała Carolina, narzeczona mojego brata. Wbiła wzrok w stojący przed nią kubek z herbatą, który mocno ściskała dłońmi. Cicho odchrząknęłam i dopiero wtedy zauważyła moją obecność.

   - Kathy, ty płakałaś. – powiedziała, patrząc na mnie. Zdradziły mnie pewnie moje spuchnięte i czerwone oczy. Usiadłam naprzeciw niej i podparłam głowę na dłoniach.

   - Ty też nie możesz spać? – zapytałam, zmieniając od razu temat.

   - Myślę o jednej sprawie. Nie wiem jak powiedzieć o czymś twojemu bratu. – westchnęła z lekkim uśmiechem pod nosem.

   - Co chcesz mu takiego powiedzieć? – zapytałam zaciekawiona.

   - Ale nic mu nie powiesz na razie? – podniosła wzrok.

   - Pewnie, mów. – uśmiechnęłam się do niej.

   - Zostaniesz ciocią. Jestem w piątym tygodniu ciąży. – odpowiedziała lekko ściszonym głosem.

   - Naprawdę?! – wstałam, podeszłam do niej i ją przytuliłam mocno. – To wspaniale! – zawołałam.

   - Ale nie wiem jak powiedzieć o tym Pedro i co najważniejsze, nie wiem jak on na to zareaguje. – spuściła wzrok.

   - Carolina, spokojnie. – uśmiechnęłam się, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Mój brat na pewno się ucieszy. Zawsze chciał stworzyć rodzinę, a ciebie kocha i nie ma nic do gadania. Będzie skakał z radości. – mówiłam.

   - Dziękuję Kat. Może nie mam się czym przejmować i po prostu mu o tym powiedzieć, ale kiedy?

   - Cesc zarzucił pomysł, żeby jutro wieczorem… - spojrzałam na elektroniczny zegarek na mikrofalówce. – Praktycznie to dziś, żeby zorganizować małą imprezkę, żeby chłopaki zapoznali Gabrielę. Powiesz mu wtedy. – zaproponowałam.

   - Będziesz trzymać za mnie kciuki? – zapytała.

   - No pewnie! – zawołałam i znów mocno ją przytuliłam.

 Gdy wstałam było grubo po jedenastej. Powędrowałam do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Ubrałam na siebie jeansowe shorty i biały top z nadrukiem. Zeszłam na dół, gdzie w kuchni słyszałam wesołe głosy mojego brata, jego lubej i mojej przyjaciółki.

   - Jest i nasz śpioch. – zaśmiał się Pedro, gdy tylko przekroczyłam próg pomieszczenia.

   - Jak się spało? – zapytała Carlina, stawiając przede mną kubek z kawą, taką jaką zawsze pijam z rana.

   - Dzięki. – uśmiechnęłam się do niej, wspominając nasza nocną rozmowę. – Mogę powiedzieć, że się wyspałam.

   - To dobrze. Co dziś robimy? Oczywiście żeby się wyrobić do wieczora. – zabrał głos Pedro.

   - Ja muszę zabrać Gabi na Camp Nou! Ona nigdy tam nie była! – od razu się ożywiłam, patrząc na przyjaciółkę. Ona się zaśmiała.

   - Więc oddaję się w wasze ręce. – podniosła dłonie w geście poddania się.

 Szybko się zebraliśmy i we czwórkę wsiedliśmy do samochodu mego brata, a później obraliśmy kierunek na miejscowy stadion.

 Gdy tylko wkroczyliśmy na trybuny, odetchnęłam pełną piersią. Kochałam to miejsce. Zawsze gdy tu bywałam, towarzyszyły mi niezapomniane emocje, związane z tym miejscem. Te barwy, boisko, kibice i znakomity futbol rozgrywany na tej murawie. Po prostu raj dla kibica, dla każdego Cule.

  O osiemnastej było już wszystko gotowe. Pierwszy pojawił się Cesc ze swoją dziewczyną Daniellą, którą z Gabi miałyśmy okazję w końcu poznać. Następni okazali się Gerard z Leo, a z nimi ich ciężarne partnerki, Isabel i Antonella, które promieniały. Pasował im ten błogosławiony stan. Później już kolejno pojawiali się piłkarze, jedni sami, a drudzy ze swoimi towarzyszkami. Gabi ciągle trzymała się mnie, tłumacząc się, że nie zna nikogo, prócz mnie, Cesca, mojego brata i Caroliny. Chodziłam i przedstawiałam ją każdemu. Po to wyprawiliśmy tą imprezę. W końcu udało mi się ją zostawić Gabi w ogrodzie w niewielkiej grupce piłkarzy. Niech się poznają. Ja wróciłam do domu, a wchodząc przez tarasowe drzwi, wpadłam na kogoś.

   - O David! – uśmiechnęłam się. – Miło cię widzieć. – dodałam.

   - Mi również. – odwzajemnił uśmiech. – Byłem tu przedwczoraj, ale ciebie nie było. Co miałaś takiego ważnego do załatwienia w Londynie? – zapytał, a mnie zainteresowało to, dlaczego tym się przejął, że mnie nie było. Co miałam mu odpowiedzieć? Okłamywać go nie będę, bo po jednym wieczorze i niewielu wymienionych słowach, co może być dziwne, ale go polubiłam. Westchnęłam.

   - Okazało się, że mój facet mnie zdradzał. Pojechałam, by zakończyć ten związek. – powiedziałam. Na końcu zaczął łamać mi się głos. Nie myślałam, że dalej wspomnienie tego, tak na mnie podziała.

   - Przykro mi. – skrzywił się. – Jeżeli tak było, to ten sukinsyn nie zasługiwał na ciebie. – podniósł do góry mój podbródek. – Uśmiechnij się i nie myśl o tym, tylko zatańcz z mężczyzną w całkiem podobnej sytuacji. – zaśmiał się, łapiąc mnie za rękę i ciągnąc do środka, gdzie trzech piłkarzy tańczyło ze swoimi partnerkami.

   - Słyszałam właśnie o tym, że się rozwiodłeś. – ciągnęłam, jeżeli byliśmy już przy tym temacie.

   - Już się z tym pogodziłem, że zostałem sam w domu, że Patricia puściła mnie kantem, a dziewczynki widuję tylko raz albo dwa razy w tygodniu. – odpowiedział. – Zapewne po dziewięciu latach małżeństwa, znudziłem się jej. – dodał, a mnie imponowało to z jaką łatwością o tym wszystkim mówił. Może to kwestia czasu? Może po dwóch miesiącach też będę tak mówić o moim związku z Aaronem?

  Widziałam, że Villa chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie z góry zeszli Pedro i Carolina, trzymający się za ręce i z uśmiechami na twarzy.

   - Proszę wszystkich o uwagę! Muszę wam coś powiedzieć i podzielić się naszym szczęściem. – zawołał, a Pique, stojący w progu z ogrodem zawołał tych, których bawili się na zewnątrz.

   - O co chodzi? – zapytał Busquets, wchodzący za Gabrielą przez tarasowe drzwi.

   - Słuchajcie! Będę ojcem! – zawołał. Widać było, że roznosiło go szczęście i duma. Odkąd pamiętam, zawsze chciał założyć rodzinę, mieć dzieci i być cholernie szczęśliwy. Teraz mu się to udaje. Wszyscy zaczęli gratulować tej dwójce, ściskać i całować. Podeszłam razem z Davidem do brata i mocno go przytuliłam.

   - Gratuluję ci braciszku! – zawołałam, mocno go ściskając i puszczając oczko do Caroliny, stojącej obok. Pedro to zauważył i najpierw spojrzał na mnie, potem na swoją narzeczoną i potem znów na mnie.

   - Ty coś wiedziałaś! – pogroził mi palcem, a ja zrobiłam minę niewiniątka.

   - Ja? Niee! Wcale! – mówiłam, uśmiechnięta.

   - Katherina! Nic mi nie powiedziałaś!

   - Obiecałam, a z resztą chyba dobrze, że dowiedziałeś się od matki swojego dziecka, niż od kogoś innego, prawda? – uśmiechnęłam się.

   - Dobrze mówi. – wtrącił David. – Gratuluję stary. – uścisnęli się przyjaźnie.

   - Jestem najszczęśliwszym facetem pod słońcem. – zaśmiał się i przytulił do siebie blondynkę. 

____________________________

Jest rozdział :)

 Co Wy na to, żeby dodawać rozdziały dwa razy w tygodniu, a nie raz? ;)