1. Down under the night sky

Obserwowałam przyjaciółkę, opierając się o futrynę drzwi. To już jutro mnie zostawia i jedzie do swojej rodziny do Barcelony. Zazdrościłam jej trochę, że ma wspaniałego brata i rodziców z którymi rozmawiała co kilka dni, tracąc majątek na rozmowy międzynarodowe. Ja nie miałam czegoś takiego. Matka zmarła na raka zaraz po moich narodzinach, a ojciec tylko pracował i pracował, a mną zajmowały się opiekunki.  Jak byłam starsza to  dzwonił z firmy  i mówił mi, bym pamiętała, że muszę się dobrze uczyć. Wtedy byłam najlepsza w szkole, ale on nawet o tym nie wiedział. Wyprowadziłam się od niego, zaraz po skończeniu szkoły średniej i rozmawiamy raz na kilka miesięcy…

- Gabi! Pomożesz mi czy masz zamiar tak stać i się patrzyć?  - z przemyśleń wyrwał mnie głos przyjaciółki.

- Tak, już ci pomagam – uśmiechnęłam się do niej i podeszłam do szafy, z której podawałam Kathy ubrania.

- Ja tam jadę na niecały tydzień – powiedziała brunetka i stanęła przede mną. Dobrze wiedziała, że nie lubię zostawać sama. Obie usiadłyśmy na jej łóżku, odkładając kilka rzeczy na drugą część materaca.

- Wiem – odpowiedziałam, cicho wzdychając – Ale będę mogła cię odprowadzić na lotnisko? – rozpromieniłam się, kiedy przytaknęła.

- Aarona nie będzie. Powiedział, że woli się wyspać. Za godzinę do niego jadę się pożegnać.

Tak, Aaron Ramsey, pomocnik Arsenalu Londyn jest chłopakiem mojej przyjaciółki. Z całego serca go nie lubię i staram się z nim nawet nie rozmawiać a co dopiero widywać. Denerwuje mnie ten człowiek swoim sposobem bycia, zachowaniem. Wszystkim! Uważa się za boga tego świata, któremu wszystko się należy i wszystko mu wolno. Oczywiście Kathy tak tego nie odbiera.

- Jedź do niego, bo się obrazi za to, że się spóźniłaś – mruknęłam do brunetki i wstałam z łóżka, udając się do kuchni po maliny. Słyszałam jak Katherina się ubiera w przedpokoju. Podeszła do mnie, mówiąc że wróci przed północą, musnęła mój policzek na pożegnanie i wyszła z naszego mieszkania.

Ja udałam się do salonu i włączyłam telewizję. ‘ Skakałam’ pilotem z programu na program szukając  czegoś interesującego, ale jak na złość nic nie było.

Następnego dnia, obudziłam się przez głośny huk dochodzący z kuchni. Wyszłam spod ciepłej kołdry, przecierając dłońmi oczy. W pomieszczeniu zastałam swoją przyjaciółkę, sprzątającą odłamki  rozbitego  talerza.

- Wybacz, nie chciałam cię obudzić – uśmiechnęła się do mnie szeroko, wyrzucając do kosza resztki naczynia. Podała na nowym talerzu kanapki i usiadła naprzeciwko mnie. Tak, ona w tym domu była od gotowania  a ja od sprzątania.

- Ostatnie wspólne śniadanie przed moim wyjazdem – powiedziała i wzięła kanapkę do ręki. Ja zrobiłam to samo i w tym samym czasie zaczęłyśmy jeść.

- Naprawdę nie chciałabyś tam jechać ze mną? – zaczęła – Cesc na pewno by się ucieszył!

Cesc Fabregas – nasz wspólny przyjaciel, który niedawno wrócił do Barcelony i tam też gra. Jest dla mnie jak starszy brat, którego nigdy nie miałam.

- Naprawdę nie. Mam tu pracę nie mogę ot tak wyjechać. Urlop już wykorzystałam. Nie mam tam nikogo prócz Cesca, a nie chce mu się na głowę  znienacka zwalać.

Ona dalej gadała swoje, a ja swoje. Nie chciałam się nikomu narzucać, a tym bardziej pomocnikowi FC Barcelony. On jest w ciągłych wyjazdach i wątpię by znalazł czas.

Jak zjadłam śniadanie, od razu pognałam do łazienki by się umyć, ubrać i zrobić delikatny  makijaż, by nie straszyć ludzi swoim wyglądem na lotnisku.  Po godzinie czasu już byłam gotowa by odwieźć Katherinę  na terminal. W taksówce co rusz śmiałyśmy się z żartów opowiadanych przez kierowcę. Zastanawiałam się czy na pewno był trzeźwy. Na lotnisku pożegnałam się z przyjaciółką. Oczywiście nie  obyło się bez kilku łez.

- Jak tam dolecisz to koniecznie zadzwoń. Ucałuj ode mnie Cesca, Pedra i kogo tam jeszcze chcesz – zaśmiałam się – Ale najważniejsze to zadzwoń!

- Dobrze – uśmiechnęła się i przytuliła mnie. W naszej przyjaźni to ja byłam tą ostrożniejszą, zatroskaną i ogarniętą dziewczyną. Kathy była taka rozbiegana, energiczna. Najpierw robiła potem myślała. Wzięła walizkę i skierowała się do kontroli paszportowej. Pomachałam jej i kiedy zniknęła w poczekalni, wyszłam z lotniska, kierując się do taksówki. Kazałam się zawieść kierowcy do firmy w której pracowałam od roku, jako asystentka szefa. Lepsza taka praca niż bezrobocie.

Po dojechaniu na miejsce, zapłaciłam i wyszłam  z taksówki, szukając w torbie identyfikatora, który w tej firmie był wymagany by wejść do budynku. Pokazałam go ochroniarzowi i udałam się schodami na drugie piętro. Usiadłam przy biurku i włączyłam komputer. Przejrzałam szybko listy, znajdujące się na moim biurku, zrobiłam selekcję po czym udałam się do szefa w celu ich doręczenia. Odebrałam kilkanaście telefonów, zrobiłam kilka kaw i to tak w zasadzie był koniec mojej pracy.  Punkt osiemnasta wyszłam z firmy i udałam się w kierunku swojego mieszkania. Było już trochę ciemno. Szłam na skróty przez park, kiedy mniej więcej w połowie drogi zauważyłam znajomą mi postać, która obściskuje się i całuje z długonogą blondynką.  Skradłam się do najbliższego drzewa, by dostrzec czy to faktycznie ta osoba, która mi się wydaje. Zrobiłam kilka zdjęć telefonem i jedno z nich, gdzie najlepiej było widać postaci, wysłałam przyjaciółce. Wreszcie miałam dowody na to, że ten dupek ją zdradza! Teraz musi mi uwierzyć.

______

no to teraz moja kolej na dodanie odcinka. Mogę Was osobiście poznać!:D

mam nadzieję, że się spodobał:)

W prologu,Coppernicana zapomniała dodać[!] , że ona mnie kocha, za to, że z nią piszę to opowiadanie :*

a tak na poważnie, osoby które chcą być informowane, niech wpiszą się do zakładki INFORMOWANI.

Lola - mow--szeptem usunęłam, informacja dlaczego tu ---> american-love-for-you

pozdrawiam! :)